zaterdag, november 29, 2008
Leo van Velzen wint theaterfotoprijs met dansserie
Leo van Velzen heeft gisteren met zijn fotoserie Sparring Partners van Conny Jansen Danst de VVTP-TIN Theaterfotoprijs 2008 gewonnen. De vakjury, bestaande uit theaterdirecteur Jan Gras, castingdirector Hans Kemna en fotografen Vincent Mentzel en Patricia Steur, koos de fotoserie van Van Velzen uit meer dan 270 inzendingen.
De prijs die voor de derde keer werd uitgereikt, bestaat uit 2.500 euro. Van Velzen fotografeert sinds 1975 voor NRC Handelsblad en is ongeveer even lang theaterfotograaf.
Van Velzen: „Ik had er absoluut niet op gerekend. De serie Sparring Partners bestaat uit vrij duistere en moeilijke plaatjes.”
Bron: NRC Handelsblad.
De prijs die voor de derde keer werd uitgereikt, bestaat uit 2.500 euro. Van Velzen fotografeert sinds 1975 voor NRC Handelsblad en is ongeveer even lang theaterfotograaf.
Van Velzen: „Ik had er absoluut niet op gerekend. De serie Sparring Partners bestaat uit vrij duistere en moeilijke plaatjes.”
Bron: NRC Handelsblad.
# posted by Jan-Edward : 19:52
vrijdag, november 28, 2008
Nikon D3x: 24,5 megapixels, 5 fps, 50-6400 ISO
Binnen enkele dagen introduceert Nikon de D3x, een nieuwe versie van de D3 met een nieuwe sensor van 24,5 megapixels. Dat levert bestanden op van wel 75 MB per stuk. Qua uiterlijk is er nauwelijks aan de camera veranderd.
Deze scans zijn afkomstig uit NikonPro Magazine.
# posted by Jan-Edward : 14:43
dinsdag, november 25, 2008
Chris de Bode over film Renzo Martens
Beste fotografen,
Gisteravond is het IDFA geopend met een film van Renzo Martens, Episode 3.
Hij probeert in deze ego documentaire zijn verontrusting over uitbuiting en armoede in Congo te delen.
Met deze provocerende film probeert Martens een discussie op gang te brengen over zijn kijk op armoede.
“Documentaires kunnen niet alle antwoorden geven, maar wel discussies op gang brengen die op gang gebracht moeten worden.” Aldus Martens.
Dat is hem gelukt. En daarom val ik jullie ff lastig.
Even de strekking van de film zoals deze was samengevat in het NOS journaal van 20.00 uur van 20 november. In zijn film spelen fotografen een prominente rol. Martens gebruikt de rol van de Westerse media en met name wat zij verdienen als metafoor voor de uitbuiting van het Congoleze volk.
Het bedrag voor een verkochte nieuwsfoto is $ 50,-- voor een foto antwoordt de AFP fotograaf op Martens’ vraag. Een ander vertelt openhartig dat alleen ellende verkoopt. Met deze info gaat Martens naar de plaatselijke bruidsfotografen die melden dat zij slechts $ 0,75 verdienen met een bruidsfoto. Het verschil in inkomen is duidelijk. De Congoleze wanhoop wordt verzilverd door Westerse goudzoekers.
Voor de filmer reden om de Congoleze fotografen te gaan onderwijzen in de kunst van het vastleggen van hun eigen ellende. Hij neemt ze mee om een ondervoed kind te schieten. “Kijk naar haar ribben!” “Dit maakt het probleem duidelijk!!” doceert hij en raakt vervolgens het uitgeputte kind aan met zijn vinger...
Ik zie haar schrikken.
In een ander shot laat Martens een Frans MSF (artsen z grenzen) project coordinator aan het woord. Onderuit gezakt en met een stuitend arrogant smoelwerk stuurt deze de aanstaande ondernemers weg. “Onder geen beding laat ik mijn patienten het onderwerp zijn van beelden die er slechts gericht zijn op economisch gewin.”
“Enjoy your poverty”. Deze wervende in neon letters gevatte tekst die Martens presenteert aan de Congoleze bevolking is het motto van zijn kunst project. Als ware hij een missionaris betoverd hij zijn onwetend en naief gevolg. “Houdt op te vissen, jagen en te bruidsfotograferen, gebruik je eigen misere om geld te verdienen!”
Zeker geen slecht idee. Maar ook zeker geen nieuw plan als ik denk aan bv de initiatieven van World Press Photo. Ik heb kort geleden nog workshops in Nigeria gegeven waar anderen hun kennis deelden in o.a.Tanzania en Armenia. Inmiddels zijn fotojournalistieke cq -documentaire producties niet meer voorbehouden aan westerse makers. Ik denk aan prijswinnende talenten uit Bangladesh, Nigeria, China, Colombia etc. Allen opgeleid en erkend als beeld bepalende fotografen die meer bijdragen dan alleen registreren, zich bewust zijn van ethische codes en ophouden waar de menselijke waardigheid in het geding is.
Pas op, dit is geen betoog om mijn straatje als westerse fotograaf in Afrika of waar dan ook schoon te vegen. Ik meen dat wij onze aanwezigheid “daar” slechts kunnen legitimeren als wij onze belofte als boodschapper gestand kunnen doen naar de mensen die wij portretteren. Als ik geen krant, blad, website of wat dan ook voor medium kan interesseren voor mijn visuele vertaling van “hun” ellende is mijn taak als fotograaf zinloos en volstrekt overbodig.
Wie ben ik om vaak wanhopige medemensen lastig te vallen met zeer persoonlijke vragen zonder dat er publiek is om te informeren en in het beste geval emotioneren.
Ik zie dat Martens’ pupillen als losers afdruipen als blijkt dat ze geen perskaart krijgen om hun gedroomde moneypit te gaan delven. Je ziet ze denken.... weer niet gelukt. Je ziet aan het slot van de film een van de hoofdpersonen, vader van doodziek kind, dankbaar zijn als Martens een pan met vlees komt brengen. Tegelijkertijd denk ik aan z’n magere lijf, z’n arme darmen, schijterij.....
Uiteindelijk gebruikt Martens zijn hoofdrolspelers net zo keihard als de mensen waar hij kritiek op heeft. Ik vind het zinloos om nou juist de media en hulporganisaties te gebruiken om zijn standpunt te verduidelijken. Stel nou dat die niet in Congo aanwezig zouden zijn? Maar goed, “we” staan er weer gekleurd op.
Doordat ik gevraagd ben door de NOS om te reageren werd ik gedwongen mijn gedachten te formuleren. Dank aan de maker van deze op z’n minst controversiele film. Grappig dat toen ik zojuist google raadpleegde om te kijken hoe je “controversiele” spelt, ja ja met..puntjes, er als tweede hit de hierboven beschreven film opdook.
Ik nodig jullie hierbij uit ook te gaan kijken en wellicht dat we het er nog even over kunnen hebben.
Groet Chris
Gisteravond is het IDFA geopend met een film van Renzo Martens, Episode 3.
Hij probeert in deze ego documentaire zijn verontrusting over uitbuiting en armoede in Congo te delen.
Met deze provocerende film probeert Martens een discussie op gang te brengen over zijn kijk op armoede.
“Documentaires kunnen niet alle antwoorden geven, maar wel discussies op gang brengen die op gang gebracht moeten worden.” Aldus Martens.
Dat is hem gelukt. En daarom val ik jullie ff lastig.
Even de strekking van de film zoals deze was samengevat in het NOS journaal van 20.00 uur van 20 november. In zijn film spelen fotografen een prominente rol. Martens gebruikt de rol van de Westerse media en met name wat zij verdienen als metafoor voor de uitbuiting van het Congoleze volk.
Het bedrag voor een verkochte nieuwsfoto is $ 50,-- voor een foto antwoordt de AFP fotograaf op Martens’ vraag. Een ander vertelt openhartig dat alleen ellende verkoopt. Met deze info gaat Martens naar de plaatselijke bruidsfotografen die melden dat zij slechts $ 0,75 verdienen met een bruidsfoto. Het verschil in inkomen is duidelijk. De Congoleze wanhoop wordt verzilverd door Westerse goudzoekers.
Voor de filmer reden om de Congoleze fotografen te gaan onderwijzen in de kunst van het vastleggen van hun eigen ellende. Hij neemt ze mee om een ondervoed kind te schieten. “Kijk naar haar ribben!” “Dit maakt het probleem duidelijk!!” doceert hij en raakt vervolgens het uitgeputte kind aan met zijn vinger...
Ik zie haar schrikken.
In een ander shot laat Martens een Frans MSF (artsen z grenzen) project coordinator aan het woord. Onderuit gezakt en met een stuitend arrogant smoelwerk stuurt deze de aanstaande ondernemers weg. “Onder geen beding laat ik mijn patienten het onderwerp zijn van beelden die er slechts gericht zijn op economisch gewin.”
“Enjoy your poverty”. Deze wervende in neon letters gevatte tekst die Martens presenteert aan de Congoleze bevolking is het motto van zijn kunst project. Als ware hij een missionaris betoverd hij zijn onwetend en naief gevolg. “Houdt op te vissen, jagen en te bruidsfotograferen, gebruik je eigen misere om geld te verdienen!”
Zeker geen slecht idee. Maar ook zeker geen nieuw plan als ik denk aan bv de initiatieven van World Press Photo. Ik heb kort geleden nog workshops in Nigeria gegeven waar anderen hun kennis deelden in o.a.Tanzania en Armenia. Inmiddels zijn fotojournalistieke cq -documentaire producties niet meer voorbehouden aan westerse makers. Ik denk aan prijswinnende talenten uit Bangladesh, Nigeria, China, Colombia etc. Allen opgeleid en erkend als beeld bepalende fotografen die meer bijdragen dan alleen registreren, zich bewust zijn van ethische codes en ophouden waar de menselijke waardigheid in het geding is.
Pas op, dit is geen betoog om mijn straatje als westerse fotograaf in Afrika of waar dan ook schoon te vegen. Ik meen dat wij onze aanwezigheid “daar” slechts kunnen legitimeren als wij onze belofte als boodschapper gestand kunnen doen naar de mensen die wij portretteren. Als ik geen krant, blad, website of wat dan ook voor medium kan interesseren voor mijn visuele vertaling van “hun” ellende is mijn taak als fotograaf zinloos en volstrekt overbodig.
Wie ben ik om vaak wanhopige medemensen lastig te vallen met zeer persoonlijke vragen zonder dat er publiek is om te informeren en in het beste geval emotioneren.
Ik zie dat Martens’ pupillen als losers afdruipen als blijkt dat ze geen perskaart krijgen om hun gedroomde moneypit te gaan delven. Je ziet ze denken.... weer niet gelukt. Je ziet aan het slot van de film een van de hoofdpersonen, vader van doodziek kind, dankbaar zijn als Martens een pan met vlees komt brengen. Tegelijkertijd denk ik aan z’n magere lijf, z’n arme darmen, schijterij.....
Uiteindelijk gebruikt Martens zijn hoofdrolspelers net zo keihard als de mensen waar hij kritiek op heeft. Ik vind het zinloos om nou juist de media en hulporganisaties te gebruiken om zijn standpunt te verduidelijken. Stel nou dat die niet in Congo aanwezig zouden zijn? Maar goed, “we” staan er weer gekleurd op.
Doordat ik gevraagd ben door de NOS om te reageren werd ik gedwongen mijn gedachten te formuleren. Dank aan de maker van deze op z’n minst controversiele film. Grappig dat toen ik zojuist google raadpleegde om te kijken hoe je “controversiele” spelt, ja ja met..puntjes, er als tweede hit de hierboven beschreven film opdook.
Ik nodig jullie hierbij uit ook te gaan kijken en wellicht dat we het er nog even over kunnen hebben.
Groet Chris
# posted by Jan-Edward : 23:21
David Burnett - Beijing 2008
# posted by Jan-Edward : 13:48
maandag, november 24, 2008
Renzo Martens in Pauw&Witteman
Kunstenaar Renzo Martens maakte een film die het midden houdt tussen documentaire, film en videokunstwerk. In Episode 3 – Enjoy Poverty gaat Martens op eigen houtje naar Congo. Hij zeult een neonreclame met de tekst ‘Enjoy poverty’ met zich mee, die hij in een miniscuul en afgelegen dorp laat ontbranden. Zijn doel is de Congolezen te leren dat ze zich maar beter neer kunnen leggen bij hun lot. Of beter nog, er munt uit moeten slaan. Zo leert hij een aantal fotografen hoe ze hongerende kinderen het best in beeld kunnen brengen omdat foto’s van ellende veel meer opbrengen dan bruidsreportages.
23.00, Nederland 1.
Wat ik van Renzo Martens vind kunt u hier lezen.
23.00, Nederland 1.
Wat ik van Renzo Martens vind kunt u hier lezen.
# posted by Jan-Edward : 22:26
Olivier Miller - Génération virtuelle
|